Przewartościowałam wszystkie moje wartości, po tym jak niespodziewanie zachorowałam i trafiłam do szpitala. Był to pierwszy raz, kiedy zmuszona byłam tam nocować, choć pierwszego dnia nie powiedziano mi dokładnie, jak długo ma potrwać mój pobyt. Leżąc w szpitalnym łóżku, na wpół przytomna, odcięta właściwie od świata zewnętrznego, przekonałam się m.in. kto jest moim przyjacielem, a kto tylko takiego udaje. Czas, który normalnie ciągnąłby się pewnie w nieskończoność, mijał błyskawicznie dzięki mojej sąsiadce z sali. Była to 96-cio letnia kobieta, która opowiadała mi o swojej naznaczonej wojną młodości, o straconych nadziejach, planach, o swojej pierwszej miłości, a potem o małżeństwie z przymusu z innym, o dzieciach, które zeszły na złą drogę, o jej licznych chorobach. Mimo wielu negatywnych doświadczeń była ona pełna energii i chęci do życia. Pomyślałam, że często zdarzało mi się bez powodu narzekać na mój los i psuć humor innym bez konkretnego powodu. Kiedy wyszłam ze szpitala postanowiłam, że będe się starała każdego dnia dostrzeć choćby jedną pozytywną rzecz, nawet najmniejszą, nawet taką której nikt inny nie zauważy.

Przewartościowałam wszystkie moje wartości, po tym jak niespodziewanie zachorowałam i trafiłam do szpitala. Był to pierwszy raz, kiedy zmuszona byłam tam nocować, choć pierwszego dnia nie powiedziano mi dokładnie, jak długo ma potrwać mój pobyt. Leżąc w szpitalnym łóżku, na wpół przytomna, odcięta właściwie od świata zewnętrznego, przekonałam się m.in. kto jest moim...

Od kilku lat nie rozmawiałam ze swoja kuzynką,mieszka nawet za płotem,przechodziłyśmy obok siebie jak dwie nieznane nam osoby.Bez emocji ,bez jakichkolwiek uczuć,czasem podniosłam nawet głowę wyżej aby widziała,że nie mam sobie nic do zarzucenia.A nasza kłótnia poszła o zapewne jakąś błahostkę ,bo nawet już nie pamiętam..Rok temu poważnie zachorowała,dowiedziałam się od innych osób,nawet przez myśl mi przeszło..dobrze ci tak ,za to co zrobiłaś..Tylko co?Nie pamiętam..
Trzy tygodnie temu pożegnałam mojego ojca chrzestnego,chorował na to co moi wujkowie,których już nie ma ,chorował na to co moja kuzynka.Dowiedziałam się,że to choroba genetyczna,która przechodzi przez moje pokolenie.Dziś z lękiem na sercu stoję przed gabinetami lekarzy i modlę się by mnie to wszystko ominęło.Dopiero śmierć mego ojca uświadomiła mi jak kruche jest życie.Człowiek żyje dniem dzisiejszym ,goni za czasem za pieniądzem,nie ma czasu na spotkania,na odwiedziny,na to by się zatrzymać i spojrzeć na druga osobę.I po co to wszystko?
Tydzień temu stanęłam przed drzwiami kuzynki,serce łomotało jak dzwon,myślałam ,że wszyscy słyszą dookoła.Otworzyła drzwi..podpuchnięte oczy,z chustką na głowie,zgarbiona jak babuleńka.Spojrzała na mnie tymi załzawionymi oczyma i pozwoliła wejść..

Od kilku lat nie rozmawiałam ze swoja kuzynką,mieszka nawet za płotem,przechodziłyśmy obok siebie jak dwie nieznane nam osoby.Bez emocji ,bez jakichkolwiek uczuć,czasem podniosłam nawet głowę wyżej aby widziała,że nie mam sobie nic do zarzucenia.A nasza kłótnia poszła o zapewne jakąś błahostkę ,bo nawet już nie pamiętam..Rok temu poważnie zachorowała,dowiedziałam się od...

Wizyta w schronisku. Pod wpływem tego wydarzenia mimo wątpliwości, czy dam radę z wychowaniem psa odeszły w niepamięć. Od dwóch tygodni widzę szczęśliwego psa wylegującego się w moim łóżku, w czystej pościeli i merdającego ogonem, gdy tylko na niego patrzę. Jego wzrost uzmysławia mi, że zabranie go z tego strasznego miejsca było najlepszą decyzją w moim życiu. Należy pamiętać tylko o jednym - nie można zmienić świata wszystkich psów. Ale można zmienić cały świat jednego. I o tym należy pamiętać.

Wizyta w schronisku. Pod wpływem tego wydarzenia mimo wątpliwości, czy dam radę z wychowaniem psa odeszły w niepamięć. Od dwóch tygodni widzę szczęśliwego psa wylegującego się w moim łóżku, w czystej pościeli i merdającego ogonem, gdy tylko na niego patrzę. Jego wzrost uzmysławia mi, że zabranie go z tego strasznego miejsca było najlepszą decyzją w moim życiu. Należy...

Nigdy nie byłam posłuszną córką. Rodzice od najmłodszych lat mieli ze mną problemy. Nie chciało mi się uczyć, więc dostawałam najgorsze oceny. Nie chciałam mówić o nich rodzicom, bo miałabym przerąbane, więc kłamałam. Prawda jednak zawsze wychodziła na jaw no i awantura gotowa. Najbardziej przeżywała to moja mama. Za każde moje przewinienie obwiniała nie mnie, tylko siebie. Że pewnie za bardzo na mnie naciskała, że może nie zauważyła, że potrzebuję pomocy z lekcjami. Oczywiście nie była to prawda,po prostu byłam leniem, ale moja mama już taka jest. W latach nastoletnich miałam okres samookaleczania się. Niska samoocena, kłopoty z chłopakami, wagarowanie, wahania nastrojów. I znów najbardziej odbiło się to na mamie. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo próbuje się trzymać i być twarda. Dwa lata temu u mojej mamy zdiagnozowali raka piersi. Niestety konieczna była operacja i radioterapia. To był dla nas wszystkich cios. A co zrobiła mama? Owszem, na początku diagnoza ją załamała, ale zamiast poddać się rozpaczy, powiedziała, że da radę, bo musi być silna. Dla nas. Bo ma dla kogo żyć. I tak było. Bardzo się bała i widać było, że cierpiała, ale nie poddawała się i podnosiła nas wszystkich na duchu. Była twarda jak skała. Była moją bohaterką.
I wtedy zdałam sobie sprawę jak wiele w swoim życiu wycierpiała z mojego powodu, ile łez wypłakała, ile nocy nie przespała. To było jak uderzenie obuchem. Wiedziałam co musiałam zrobić. Teraz to ja musiałam być dla niej, musiałam być silna dla niej. Szkoda tylko, że zrozumiałam to tak późno i w takich okolicznościach.

Nigdy nie byłam posłuszną córką. Rodzice od najmłodszych lat mieli ze mną problemy. Nie chciało mi się uczyć, więc dostawałam najgorsze oceny. Nie chciałam mówić o nich rodzicom, bo miałabym przerąbane, więc kłamałam. Prawda jednak zawsze wychodziła na jaw no i awantura gotowa. Najbardziej przeżywała to moja mama. Za każde moje przewinienie obwiniała nie mnie, tylko siebie....

Jest jedna osoba, której jestem niezwykle wdzięczna za to co dla mnie zrobiła, myślę że nawet nie zdaje sobie sprawy z tego jak wpłynęła na moje życie. Tą osobą jest dziewczyna, z którą kiedyś się przyjaźniłam. W wakacje przed pierwszą gimnazjum pierwszy raz byłam u niej w domu i zobaczyłam, że na półce koło łóżka stoją książki, zaczęłam je przeglądać ale tylko żeby pooglądać, nigdy do tamtej pory nie czytałam książek, może jedynie lektury szkolne. Kilka razy tata próbował mnie namówić do czytania, najpierw zaproponował mi przeczytanie „Krzyżaków”, z czego teraz się śmieje, ponieważ jakie dziecko z przyjemnością przeczyta taką książkę, ale spróbowałam i udało mi się przebrnąć przez 50 stron, później zaproponował mi „Harrego Pottera” i też nic z tego nie wyszło. I właśnie tego jednego, letniego dnia gdy przeglądałam jej książki, namówiła mnie żebym przeczytała jedną, uznałam czemu nie. Przeczytałam tę książkę w 3 dni, była to książka z cyklu „Dom nocy” autorstwa Kristin Cast i Phyllis Cast. Gdy powiedziałam mojej przyjaciółce, że już przeczytałam i chciałabym pożyczyć 2 część była bardzo szczęśliwa, że mi się spodobała i zdziwiona, że tak szybko mi poszło. Od tamtej pory książki to moje drugie życie, odskocznia od rzeczywistości, wiele przeżyć, śmiechu i płaczu, oraz nieprzespanych nocy. Tak więc to jest historia, która odmieniła moje życie. Dzięki tej jednej osobie zyskałam coś niezwykłego, teraz nie przeżyje miesiąca bez przeczytania choć jednej książki.
Wielkie dzięki P.

Jest jedna osoba, której jestem niezwykle wdzięczna za to co dla mnie zrobiła, myślę że nawet nie zdaje sobie sprawy z tego jak wpłynęła na moje życie. Tą osobą jest dziewczyna, z którą kiedyś się przyjaźniłam. W wakacje przed pierwszą gimnazjum pierwszy raz byłam u niej w domu i zobaczyłam, że na półce koło łóżka stoją książki, zaczęłam je przeglądać ale tylko żeby...

Szczerze powiedziawszy, nie jestem w stanie sobie przypomnieć rzeczy, która obróciła moje życie do góry nogami. Mimo wszystko otrzymałam kiedyś remedium na moje cierpienia. Nie było wtedy ze mną dobrze. Ludzie, którzy są samotni, na ogół bywają nieszczęśliwi, co wydaje się najgorszą tragedią, jaka może spotkać człowieka. Byłam wobec siebie bardzo surowa, starałam się wtopić w tłum i po prostu żyć tak, aby nikomu nie przeszkadzać. Mimo wszystko wiele osób oceniało mnie negatywnie. Osoby z mojej klasy, czyli tak po prawdzie najbliższego otoczenia, byli po prostu złośliwi. Wtedy spotkałam JĄ. Dziewczynę, która pokazała mi, że warto wierzyć w siebie. Dziewczynę, która we mnie uwierzyła. Stałyśmy się nierozłączne i z czasem przejęłam jej niektóre nawyki. Teraz tylko dzięki niej nie przejmuję się moim odbiciem w lustrze, kocham swoje ciało, cały czas coraz bardziej zbliżam się do obranego celu, nie patrzę na to, co mówią o mnie inni i w końcu się wyróżniam. Ona pokazała mi, że jestem wyjątkowa, ponieważ jestem sobą. Tylko dzięki mojej wspaniałej przyjaciółce stałam się osobą, którą chciałabym kiedyś poznać. Wiem, że już nigdy nie będę samotna, ponieważ tak dopasowane do siebie dwa charaktery zdarzają się bardzo rzadko. Nie wiem, kim byłabym, gdyby nie ona, lecz nawet nie chcę o tym myśleć, ponieważ w końcu moje życie zaczęło mi się podobać.

Szczerze powiedziawszy, nie jestem w stanie sobie przypomnieć rzeczy, która obróciła moje życie do góry nogami. Mimo wszystko otrzymałam kiedyś remedium na moje cierpienia. Nie było wtedy ze mną dobrze. Ludzie, którzy są samotni, na ogół bywają nieszczęśliwi, co wydaje się najgorszą tragedią, jaka może spotkać człowieka. Byłam wobec siebie bardzo surowa, starałam się wtopić...

Wiele razy w Internecie zdarza mi się przeczytać historie napisane przez różnych ludzi, którzy opisują pewne wydarzenia. Zdarza mi się także, że czasem słyszę podobne słowa od ludzi w domu, w szkole czy na ulicy. Słowa, po których na samą myśl cisną mi się łzy do oczu. "Nie zdążyłem/am się pożegnać" lub "Jeszcze x czasu temu z nim/nią rozmawiałem/am, a teraz go nie ma". Moim zdaniem nie ma nic gorszego od utraty bardzo bliskiej osoby. Często bywa tak, że w przypływie emocji, podczas kłótni odchodzimy od kogoś wypowiadając raniące słowa, robimy coś czego nigdy nie zrobilibyśmy w normalnych warunkach, a życie bywa tak okrutne, że potem bardzo tego żałujemy. Od bardzo dawna staram się nie kończyć kłótni w ten sposób, aby rozstać się w złości i gniewie. Zawsze, choćbym nawet dalej się z czymś nie zgadzała, staram się pogodzić i zakończyć spotkanie w miłej atmosferze. Bo co jeśli widzę kogoś po raz ostatni? Wtedy nigdy nie wybaczyłabym sobie, że nie zdążyłam się pogodzić czy powiedzieć komuś ile dla mnie znaczy.

Wiele razy w Internecie zdarza mi się przeczytać historie napisane przez różnych ludzi, którzy opisują pewne wydarzenia. Zdarza mi się także, że czasem słyszę podobne słowa od ludzi w domu, w szkole czy na ulicy. Słowa, po których na samą myśl cisną mi się łzy do oczu. "Nie zdążyłem/am się pożegnać" lub "Jeszcze x czasu temu z nim/nią rozmawiałem/am, a teraz go nie...

Każdy chce mieć wspaniałe dzieciństwo, by mieć do czego wracać. Sama chciałabym mieć dobre wspomnienia. Odkąd pamiętam ponad 70% mojego dzieciństwa to było wysłuchiwanie wielu kłótni rodziców, problemy z alkoholem mojego ojca oraz problemy finansowe i bliska "przyjaźń" z komornikiem. Nie mogłam jeździć na wycieczki jak reszta klasy, nie mogłam mieć tego co nowe i "fajne". Będąc już nastolatką płakałam noc w noc, stałam się bardziej nieśmiała i nie potrafiłam się otworzyć na nowe znajomości. Musiałam szybko dojrzeć i nie mogłam się już nacieszyć moim dzieciństwem i beztroską. Zaczęły się moje problemy z depresją. Przełomem był Szymon. Niepozornie wkradł się do mojego życia i zmienił je o 180 stopni. Mimo, że sam był nastolatkiem pomógł mi z moją depresją. Poświęcał wiele czasu dla mnie i był bardzo troskliwy.
Nie wyobrażam sobie mojego życia bez niego, codziennie mu dziękuje. To on zmienił moje życie diametralnie.

Każdy chce mieć wspaniałe dzieciństwo, by mieć do czego wracać. Sama chciałabym mieć dobre wspomnienia. Odkąd pamiętam ponad 70% mojego dzieciństwa to było wysłuchiwanie wielu kłótni rodziców, problemy z alkoholem mojego ojca oraz problemy finansowe i bliska "przyjaźń" z komornikiem. Nie mogłam jeździć na wycieczki jak reszta klasy, nie mogłam mieć tego co nowe i...

Myślę, że największy wpływ na moje zmiany postępowania miały różne choroby, które dotykały nie bezpośrednio mnie, ale mojej rodziny. Mogę tylko dziękować, że nie wszystkie z bliskich mi osób zostały przez nie pokonane. Najgorszym uczuciem jest bezsilność, która towarzyszy leczeniu. Nigdy nie ma gwarancji, że podane leki zadziałają. Wydaje mi się, że to uczy pokory, przynajmniej w większości przypadków. To może brzmieć trochę jak terapia szokowa i za takową wszelkie ciężkie choroby uważam. Szczególnie, że atakują one nawet tych, którzy na pozór mogą wydawać się idealni i dopiero w perspektywie śmierci dostrzegają, że coś w ich życiu poszło nie tak. Choroby nie wybierają. Nigdy nie można być do końca pewnym czegoś, co nie zależy od nas. Nie zawsze się to udaje, wiadomo jaką istotą jest człowiek, ale sądzę, że należy się starać. Może to, że leczenie w większości przypadków przebiegło prawidłowo jest tylko przypadkiem, lecz ja uznaję to za kolejną szansę. Przeczytałam też w życiu masę książek, które wprowadziły mnie w stan wysoce refleksyjny i wynosiłam z nich pewne mądrości życiowe, które teraz zauważam w postępowaniu ludzi, którzy mnie otaczają. Były też takie, które wyciskały ze mnie łzy na tysiące innych sposobów, ale to moim zdaniem dobre. Czasami trzeba sobie tak po prostu popłakać, zastanowić się nad sobą i wszystkim innym, co nas otacza.

Myślę, że największy wpływ na moje zmiany postępowania miały różne choroby, które dotykały nie bezpośrednio mnie, ale mojej rodziny. Mogę tylko dziękować, że nie wszystkie z bliskich mi osób zostały przez nie pokonane. Najgorszym uczuciem jest bezsilność, która towarzyszy leczeniu. Nigdy nie ma gwarancji, że podane leki zadziałają. Wydaje mi się, że to uczy pokory,...

Przyjaźń aż po grób - powiedzenie to dosłownie spełniło się w moim życiu. Poznałam ją 8 lat temu i od tamtej pory byłyśmy nierozłączne. Kochałam ją, bo nie miałam nikogo innego kto byłby mi tak bliski. Ona zaś kochała mnie jak siostrę, której nigdy nie miała. Jednakże pewnego niedzielnego poranka, po 6 latach naszych wspólnych nieprzespanych nocy, wylanych łez zarówno smutku jak i szczęścia, przeżytych pierwszych miłości i rozczarowań, otrzymałam telefon. "Ola miała wypadek", usłyszałam. "Nie żyje." Zostałam sama. To jedna z tych rzeczy, o których myślisz, że nigdy nie przytrafią się akurat Tobie. Dlatego tak trudno potem otrząsnąć się z szoku, ciężko wymazać z pamięci obraz 19-letniej dziewczyny, swojej bratniej duszy, w trumnie. Mimo, że od tamtej pory w moim życiu wiele się zmieniło, nigdy nie zapomnę o osobie, która zmieniła mój światopogląd, a potem swoją śmiercią zmieniła moje życie. To nauczyło mnie też, by cenić przyjaźń i ludzi których kochamy, mówić im to jak najczęściej dopóki jeszcze mogą nas usłyszeć.

Przyjaźń aż po grób - powiedzenie to dosłownie spełniło się w moim życiu. Poznałam ją 8 lat temu i od tamtej pory byłyśmy nierozłączne. Kochałam ją, bo nie miałam nikogo innego kto byłby mi tak bliski. Ona zaś kochała mnie jak siostrę, której nigdy nie miała. Jednakże pewnego niedzielnego poranka, po 6 latach naszych wspólnych nieprzespanych nocy, wylanych łez zarówno...